Sezony: 2015

Napoje

Grzaniec jabłkowy, bezalkoholowy

15:00:00
By Sezony
0 Comments

Leniwe śniadania

Pancakes

17:53:00
By Sezony
0 Comments

Słodkości

Sernik ze śliwkami i czekoladą

11:36:00
By Sezony
1 Comments

Sernik który nie ma nic wspólnego z obchodzonym dziś świętem czyli Helloween. Chociaż nie! Jednak ma, jest straaaasznie dobry.

Smak polewy przypomina słynne czekoladki "śliwka w czekoladzie" ale z bardziej korzenną nutą wspaniale łączącą się ze śliwkami (to już ostatnie dni sezonu na nie, więc trzeba się spieszyć!). Kremową konsystencję nadaje gorzka czekolada. Pod polewą kryje się kremowe wnętrze klasycznego sernika.

Polewa to chyba najlepszy sposób na urozmaicenie sernika i nadanie mu bardziej sezonowego smaku w zależności od tego co mamy "pod ręką". Chyba że jesteście fanami sernika bez żadnych ozdobników czyli 100 % sernika w serniku - mi taki najlepiej smakuje w wydaniu mojej mamy, po prostu nic więcej mu nie potrzeba. Ja jednak stawiam na eksperymenty smakowe, jeśli Wy też koniecznie spróbujcie tej jesiennej wersji idealnej do herbaty/kawy i dobrej książki.

1 kg twarogu
1,5 łyżki mąki ziemniaczanej
3 łyżki kaszy manny
1 łyżeczka proszku do pieczenia
4 jajka
250 g cukru
200 g masła
garść rodzynek (wcześniej namoczonych w ciepłej wodzie i odsączonych)
łyżka skórki pomarańczowej

Wszystkie składniki powinny być w pokojowej temperaturze. Żółtka oddzielamy od białek. Następnie żółtka ubijamy z cukrem na puszystą, białą masę, później partiami dodajemy masło, ciągle ubijając. Teraz czas na produkty sypkie, je również dodajemy małymi partiami do ubitych żółtek. Kiedy masa jest jednolita, należy dodać twaróg i wymieszać dokładnie. Białka ubijamy ze szczyptą soli na sztywną pianę i dodajemy ją do masy twarogowej i mieszamy delikatnie drewnianą łyżką. Na koniec dodajemy rodzynki i skórkę pomarańczową i znów delikatnie mieszamy tak by nie zniszczyć struktury białek.

Sernik piec w 175 stopniach przez około godzinę.

KOMENTARZ: Jeśli wyciągniecie sernik po tym czasie i nie będzie on idealnie stały, nie martwcie się, gdy sernik ostygnie ustabilizuje się.

Polewa:

250 g śliwek - umytych i wypestkowanych
tabliczka gorzkiej czekolady
łyżka kakao
łyżka cukru
4 goździki
łyżeczka cynamonu

Śliwki gotujemy w minimalnej ilości wody (kieliszek) razem z cukrem, goździkami i cynamonem. Kiedy ze śliwek wyparuje woda dodajemy pokruszoną czekoladę i kakao. Mieszamy uważając by się nie przypaliła i wylewamy ją na zimny sernik. Wstawiamy do lodówki i czekamy na to aż stężeje.

Podróże

Budapeszt w 3 dni

17:15:00
By Sezony
6 Comments

Właśnie mija miesiąc od naszej wakacyjnej podróży do Budapesztu. Przez 3 dni można się bezpowrotnie zatracić w magii tego miejsca. W naszym przypadku tak właśnie było, już teraz z wielką chęcią powrócilibyśmy do tego miejsca. Na wzgórze Gellerta, pod Parlament... Poniżej krótka relacja z tego wypadu wraz z miejscami wartymi odwiedzenia.

I dzień

Zaraz po dotarciu do naszego hostelu (jeśli chcecie wiedzieć gdzie się zatrzymaliśmy, napiszcie maila chętnie odpowiem :) ) wyruszliśmy by nie stracić dnia i zobaczyć zaplanowane na ten dzień miejsca.
Po pierwsze w Budapeszcie bardzo ciężko wyodrębnić centrum, Coś w stylu naszych rynków (uznawanych za centra) znajduje się po stronie Budy. Po stronie Pesztu jest to Deak Ferenc gdzie krzyżują się wszystkie linie metra, stamtąd już tylko krok nad Dunaj.
Pierwszy przystanek to Synagoga, która znajdowała się po drodze od naszego hostelu do Dunaju. Okazała budowla robiąca ogromne wrażenie. Następnie wolnym krokiem przemaszerowaliśmy do Dunaju by usiąść na jednej z ławeczek i podziwiać pędzące tramwaje oraz panoramę wzgórza Gellerta i Wzgórza Zamkowego które mieliśmy odwiedzić jutro.
Po prawej stronie, stojąc nad wybrzeżem można dostrzec budynek Parlamentu oraz dalej wyspę Małgorzaty na którą się wybieraliśmy. Sam Parlament już z zewnątrz wygląda dostojnie i okazale, piękne, strzeliste wieżyczki oraz potężne pomniki, które jak się okaże w następnych dniach to domena tego miasta.
Po pokonaniu nabrzeża dochodzimy do Mostu Małgorzaty, który jest o tyle ciekawy że w pewnym momencie zakręca i jest idealnym punktem widokowym - widać stronę Pesztu jak i Budy. Wyspa Małgorzaty to wielki park zdominowany przez ludzi aktywnych oraz rodziny z dziećmi. Ci pierwsi aktywnie uprawiają przeróżne sporty (tak jak my mamy ścieżki rowerowe, tam poprowadzona jest ścieżka dla biegaczy), Ci drudzy wygodnie siadają na ławeczkach i czekają na pokaz grającej i tańczącej fontanny. My byliśmy w tej drugiej grupie ;) Co godzine puszczane są utwory, te nowsze ale też i te muzyki klasycznej a do tego wszystkiego fonatnna rytmicznie wyrzuca wodę. Bardzo przyjemnie się to ogląda.
Jako że zbliżał sie już wieczór, głód dawał o sobie znać. Ja przed podróżą wyczytałam o miejscu gdzie serwują świetnego langosza, a jest to hala targowa na Lehel Ter. Niestety, gdy dotarliśmy na miejsce hala była już zamknięta, musieliśmy obejść się smakiem. Spróbowaliśmy za to pikantnej kiełbasy (kolbasy) z papryką oraz cudownego wina.

II dzień

To był najintensywniejszy dzień pod względem zwiedzania, chociaż cały dzień spędziliśmy po stronie Budy. Po drodze odwiedziliśmy też Główną Halę Targową. Tym z Was którzy nie lubią tłumów turystów zdecydowanie odradzamy pójście tam. O ile na poziomie sprzedawców owoców, warzyw, kiełbas, salami i innych specjałów nie było tłoczno, tak na słynnym pięterku gdzie znajdują się pamiątki i gastronomia ciężko było się przecisnąć wśród ludzi, którzy albo jedli (w takich warunkach niezdecydowaliśmy się na to i dziwiliśmy się tym którzy podjęli trud jedzenia przy pulpitach wśród ciągle trącających się ludzi). Opuściliśmy to miejsce jak najszybciej się dało.
Warto dodać że pod halą (wystarczy zjechać schodami w dół) znajduje się sklep sieci Aldi, tam możecie zaopatrzyć się w podstawowe produkty w przystępnej cenie.
My, będąc chwilę po zjedzeniu lodów o smaku kasztana, trafiliśmy na puree kasztanowe (o którym czytałam przed wyjazdem). Sprzedawane jest ono w postaci mrożonej, 250 gramowej kostki podobnej do masła. Zazwyczaj jest ona z dodatkiem aromatów wanilii oraz rumu. Nasze mądre głowy wymyśliły że skoro jest to sprzedawane jako deser w niektórych restauracjach oraz jako lody to na pewno będzie to smakowało cudownie. Niestety, puree okazało się być bardzo słodkie i mdłe. Dzielnie zjedliśmy pół kostki podziwiając wzgórze Gellerta, a drugie pół dokończyliśmy będąc już na górze.
By przejść na stronę Budy, wystarczy przejść jeden z pięknych mostów. Kiedy znajdujecie się, tak jak my, obok Hali Targowej najbliżej Was znajduje się zielony most wolności. Jest on najkrótszym z mostów w Budapeszcie. Po przejściu mostu w lewej stronie znajduje się słynny hotel Gellert a w nim termy. Aby dostać się na szczyt wzgórza Gellerta wystarczy skręcić w najbliższą z alejek i piąć się w górę. Nie ważne jakąś ścieżke wybierzecie i tak traficie na sam szczyt. Po drodze warto zbaczać skręcając w prawo by podziwiać rosnącą co krok panoramę Budapesztu z pięknych punktów widokowych. Najpiękniejsza we wzgórzu jest właśnia ta droga, dzięki której cały czas widzimy więcej i dalej. Dosłownie zapiera dech w piersiach.
Nie spędziliśmy zbyt dużo czasu pod Cytadelą, gdyż napływające wycieczki skutecznie utrudniały podziwianie panoramy. Choć trzeba przyznać że we wrześniu jest już sporo mniej turystów niż w środku sezonu.
Następnym punktem było wzgórze Zamkowe. Aby się na niego dostać należy zejść ze wzgórza Gellerta i rozpocząć nową wspinaczkę. Jest już o wiele łagodniej i po drodze podziwiać można zabudowania Budańskiej części Budapesztu. Będąc w głównym punkcie tej dzielnicy warto najpierw zwrócić się w stronę Baszty Rybackiej, której zabudowania przypominają wieżyczki w Disneylandzie. Stamtąd też można podziwiać w całej swojej okazałości budynej Parlamentu stamtąd widoczny najlepiej. Dokładnie na przeciw Baszty Rybackiej znajduje się okazały kościół Macieja. To co dosłownie uderza to biel, wszystkie te budynki są białe przez co nieprawdopodobnie bajkowe. Niespiesznym krokiem przemierzyliśmy te okolice i kierowaliśmy się w stronę budynków zamku. Tam mieliśmy czekać na nadejście zmroku i chwilę kiedy Budapeszt się rozświetli. Chwila ta kazała na siebie długo czekać jednak zdecydowanie było warto! Wraz z nami tłum Azjatów niecierpliwie przestępywał z nogi na nogę a gdy największy - Most Łańcuchowy rozbłysł milionami małych lampeczek wszyscy wydali zbiorowe, głośne "ohh!" i zaczęli bić brawo. Bylo to zarazem bardzo zabawne ale i magiczne :)
Dla nieco bardziej leniwych turystów: na wzgórze można wyjechać tak zwanym siklo czyli kolejką.
Z ociąganiem zaczęliśmy długą i krętą drogę w dół, którą umilał nam niesamowicie oświetlony budynek Parlamentu. Jak każdy dzień w Budapeszcie tak i ten zakończyliśmy winem i ichniejszą kiełbasą. Uwierzcie, na koniec męczącego dnia to w zupełności wystarcza.

III dzień

W tym dniu uświadomilśmy sobie, z wielkim smutkiem, że to już właściwie koniec naszej podróży. W mieście w którym poczuliśmy się jak w domu. Wyobrażacie sobie jak ciężko wyjechać z takiego miejsca?
Postanowiliśmy więc ten dzień wykorzystać na 100 %. Spakowalismy się i zostawiając walizki w hostelu wyruszliśmy do pobliskiego Lasku Miejskiego Varosliget. Po drodze wpadliśmy do kilku sklepów po smakołyki, o których później. Samo miejsce nie zrobiło na nas większego wrażenia, być może przez mnóstwo turystów. Przemknęliśmy przez Hosok Tere i znaleźliśmy się na Lehel Ter. Tak, tak tam gdzie pierwszego dnia trafiliśmy za późno. Jest to mniejsza hala targowa gdzie więcej jest ludzi miejscowych. Tam też zjedliśmy przepyszne langosze w wersji tradycyjnej czyli z czosnkiem, śmietaną i serem. Aby trafić do Langos Centrum musicie wejść w głąb hali, a tam szukać ich logo czyli tańczącego langosza :) Panie smażą placki na bieżąco więc są świeże i chrupiące. Bez problemu też możecie usiąść na jednej z wielu ławek i zjeść spokojnie bez pośpiechu i płynącego tłumu. Wybór dodatków do podstawowego placka jest mnóstwo, na słodko, na słono, na ostro co tylko chcecie. I bez problemu z Waszym węgierskim, pani mówi po angielsku :)
Następnie przyszedł czas na słodkości: tort dobosza, mignole, i rurkę ze śmietaną i serem wszystko to w cenie około 200 foirntów. Niesamowicie słodkie ale też i pyszne :) Myśląc że już nic więcej w siebie nie wciśniemy trafiliśmy na budkę z Kurtosami w zawrotnej cenie około 290 forintów, do wyboru kilka smaków. Kurtoskalacs to bardzo słodkie, drożdżowe ciasto pieczone na ruszcie w kształcie tuby, w środku jest puste na zewnątrz obsypane jest różnymi dodatkami: kokos, orzechy, cynamon lub po prostu cukier. Ja to ciastko pamiętam z rodzinnych wakacji nad Balatonem, w Budapeszcie smakuje tak samo dobrze!
Z lehel ter bardzo blisko jest do Parlamentu, w drodze do którego zboczyliśmy na naleśniki Hortobagy czyli naleśniki z nadzieniem z mięsa gulaszowego z sosie paprykowym. Specyficzny smak, który mi bardzo przypadł do gustu. Później zostało nam ostatnie spojrzenie na Parlament, kilka fontann i droga powrotna do hostelu po walizki.
Po drodze trafiliśmy na przepyszne lody na ulicy Rakoczi, w podcieniach, w okolicy Blaha Lujza ter. Nie mogliśmy sie powstrzymać by nie sporóbować lodów na przykład ryżowych, o smaku batonika twarogowego Turo Rudi, jogurtowo - figowych czy o smaku dragon fruit. Poezja!

Jeśli macie jakiekolwiek pytania przed wyjazdem do Budapesztu pytajcie, chętnie odpowiem i podziele się z Wami tym co wiem o tym mieście. Poniżej kilka zdjęć z wyjazdu :)

Cudowne kolacje :)

Hala Targowa

Turo rudi - twaróg oblany czekoladą. Podobny deser spotkaliśmy na Litwie pod nazwą surelio

Lody ryżowe i figowe przy Rakoczi utca

Parlament w całej okazałości

Zupa gulaszowa do której ustawiały się kolejki pracowników z poblickich biurowców!

Fragola - tam możecie zjeść lody kasztanowe i o smaku wina Tokaj. Warte ceny 299 forintów!

Polski akcent na Hali Targowej

Bardzo zawiły sposób informacji o promocjach

Puree kasztanowe a w tle Most Wolności

Kasztanowe puree w całej okazałości

Panorama Budapesztu ze Wzgórza Gellerta

Pogacse - bułeczki z serem przypominające ciasto francuskie

Budapeszt o zmroku

Klasyczne langosze, najlepsze na śniadanie

To właśnie tańczący langosz :)

Mignole: tutaj czekoladowy, bardzo małe ale bardzo słodkie

Po lewej tort Dobosza (zdążyłam już zjeść wierzch czyli skarmelizowany cukier)
Po prawej rurka ze śmietaną i serem

Kurtoskalks - orzechowe i cynamonowe

Naleśniki Hortobagy

Słodkości

Brownie butter cake | Ciasto czekoladowo maślane

17:36:00
By Sezony
1 Comments

Słodkości

Lody o smaku chałwy słonecznikowej | bez jajek | bez maszyny do lodów

13:34:00
By Sezony
4 Comments

Słodkości

Jagodowo-kokosowy sernik na zimno

17:17:00
By Sezony
1 Comments

Słodkości

Panna cotta z sosem karmelowym

11:40:00
By Sezony
0 Comments

Każdemu z Was deser mleczny Panna Cotta kojarzy się z Włochami. Z Włochami a konkretnie z regionami Piemontu skąd się wywodzi. Ale czy na pewno wywodzi się stamtąd?

Z pewnością tam rozpoczęła się światowa sława tego deseru jednak jak wskazują źródła przepis na gotowaną śmietankę (to dosłownie oznacza panna cotta). Już u słynnej Lucyny Ćwierczakównej a także w Kucharce Litewskiej pojawiły się przepisy przypominające recepturę panna cotty. Zresztą, przeglądając książkę "Nastolatki gotują" natrafiłam na przepis na galaretkę mleczną. Co prawda jest w niej większa ilość mleka, jednak idea podobna. Delikatny mleczny smak, słodki z wyczuwalną wanilią a do tego dodatek konfitur lub świeżych owoców. Koniec końców chodzi przecież o smak a nie o pochodzenie, a ten ma być słodki i aksamitny i w każdym przypadku czy to włoska panna cotta, czy to polska galaretka mleczna musi rozpływać się w ustach!

Kubki smakowe mojej rodziny podbiła słodka wersja z sosem karmelowym. Zrobienie tego deseru to idealna propozycja na tak gorące dni, zrobienie zajmuje nam maksimum 30 minut i nie wymaga uruchamiania praktycznie niczego co jeszcze bardziej podniosłoby temperaturę w kuchni.

Ja do wykonania użyłam specjalnych plastikowych foremek do tego typu deserów, jeśli jednak nie posiadacie takich najzwyklejsze salaterki, kubeczki czy nawet szklanki spełnią tą rolę.

Składniki:

na 8 porcji:

500 ml słodkiej śmietanki 30 %
120 ml mleka
4 łyżeczki żelatyny
1 łyżeczka cukru z wanilią
3 łyżki cukru

Wykonanie:

Śmietankę, mleko oraz cukry łączymy i podgrzewamy tak by płyny się zagotowały. Ściągamy garnek z ognia i dodajemy żelatyny, którą musimy dokładnie rozmieszać tak by nie powstały żadne grudki. Odstawiamy do delikatnego ostudzenia. W tym czasie przygotowujemy dodatki: sos truskawkowy/malinowy/wiśniowy/morelowy, dżem, sos karmelowy (przepis znajdziecie tutaj: Domowy karmel ). Takie dodatki najlepiej dać na dno naczynia w którym przygotowywać będziecie deser. Na dodatek delikatnym strumieniem wlejcie mleczną masę. Odstawcie do całkowitego stężenia do lodówki (trwa to około 2 godzin). Aby sprawnie wyciągnąć deser z formy zanurzcie go na około 5 sekund w gorącej wodzie oraz okrójcie brzeg nożem, wtedy bez problemu wyskoczy z miseczki.

Słodkości

Chałwa słonecznikowa z miodem

12:31:00
By Sezony
1 Comments

Ile razy obchodziłam się smakiem, gdy mój tata zajadał się chałwą, moje koleżanki wcinały sezamki i paluszki z sezamem lub gdy widziałam przepis na hummus i zachwyty jej smakiem. Milion razy! Powód jest prosty i oczywisty, alergia na sezam. Niezbyt dokuczliwa alergia ale jednak omijało i omija mnie nadal wiele smaków. Do zeszłej niedzieli, kiedy to nabyłam cudeńko "chałwa słonecznikowa" była pyszna i wyglądała jak chałwa, nawet podobnie pachniała. Nie byłabym sobą gdybym nie spróbowała zrobić jej w domu. Krótki research i oto jest, przepis na słodką i delikatnie chrupiącą chałwę z ziaren słonecznika. Nie sposób się od niej oderwać (K. jest jej chyba największym fanem w domu) a robi się ją zadziwiająco prosto.

Ta słodka przekąska to nie tylko pyszny smak, i wybawienie dla sezamowych alergików. Ziarna słonecznika pozytywnie wpływają na nasz układ nerwowy, gdyż zawierają w sobie mnóstwo witamin z grupy E i B. Jeśli żyjecie w stresie i pijecie dużo kawy, jedzcie słonecznik - zawiera on dużo magnezu który uzupełni jego zasoby. Pomoże również przy migrenach i skurczach mięśni. Poza tym zawiera też wapń, fosfor i inne dobroczynne minerały.

Składniki:

200 g ziaren słonecznika
5-6 łyżeczek miodu
wanilia

Ziarna prażymy na suchej patelni. Jeśli nie jesteście pewni kiedy ziarna są odpowiednio uprażone wyczekujcie zapachu słonecznika, wtedy możecie być pewni że to czas by zdjąć go z ognia. Pamiętajcie tez że ziarna łatwo się przypalają więc podczas prażenia potrząsajcie patelnią co jakiś czas. Odstawcie ziarna do przestygnięcia. Następnie zmielcie je (w blenderze lub młynku do kawy) razem z centymetrowym kawałkiem wanilii. Chałwa którą kupiłam była zmielona na proszek przypominający mąkę. Ja jednak nie zmieliłam tak dokładnie przez co ziarna wyglądają jak piasek i przyjemnie chrupią podczas jedzenia. Stopień zmielenia to kwestia gustu :) Zmielone ziarna połączcie z miodem i wyróbcie ręką tsk by masa tworzyła zwartą całość. Przełóżcie do naczynia które nada jej kształt i odstawcie do lodówki na kilka godzin. Chałwa powinna dac się pokroić, lecz może się delikatnie kruszyć.

Słodkości

Jogurtowe ciasto z truskawkami

17:25:00
By Sezony
1 Comments

Lato to zapach truskawek i ich lepki smak na ustach, palcach i na brodzie. U mnie w domu z truskawkami związany był rytułał. Rano szło się na grządki wybierało te najpiękniejsze, najdojrzalsze truskawki, przy okazji zjadąc połowę prosto z krzaczka. W domu dokładnie się je myło, szypułkowało i kroiło na ćwiarteczki po czym zasypywało sporą ilością cukru. Odstawiało się na kilka godzin by puściły sok, wtedy można było dodać do nich tłustej, gęstej śmietany. Mogłam zjeść tego niewyobrażalną ilość. Dziś najchętniej jem je bez żadnych dodatków i gdyby nie dbanie o linię jadłabym je nadal w takiej konfiguracji. Mimo wszystko jogurt i miód dają namiastkę gorącego lata w domu kiedy było się dzieckiem.

Wtedy raczej nie martwiłam się że będzie ich za dużo, babcia zrobiła kompot i dżem, mama ciasto, my z siostrą jadłyśmy je ze śmietaną, tata i dziadziu zaś same. Teraz to ja muszę czasem pogłówkować jak przerobić kilogramy truskawek. Lato nie sprzyja staniu przy garach więc ciasto jogurtowe jest idealne na takie upały. Pozatym jest tu fajny trick, przydatny. Przed nałożeniem truskawek na ciasto obsypujemy je kisielem, dzięki temu soki truskawek są pochłaniane przez skrobię. Jest lekkie, szybkie i na prawdę przepyszne. Korzystajcie z dobrodziejstwa truskawek póki możecie :)

330 ml jogurtu naturalnego - to pojemność dużego opakowania jogurtu,
2 jajka,
2 szklanki mąki pszennej,
2 łyżeczki proszku do pieczenia,
25 g masła/oleju,
3/4 cukru szklanki + 2 łyżki cukru z wanilią,
kisiel truskawkowy,
pół kilograma truskawek.

Jajka ucieramy z cukrem na puszystą masę. Następnie dodajemy jogurt oraz tłuszcz - w przypadku masła, roztapiamy je wcześniej. Dokładnie mieszamy. Mąkę wraz z proszkiem do pieczenia przesiewamy i całość ciasta dokładnie i delikatnie mieszamy drewnianą łyżką. Truskawki - wcześniej umyte, pozbawione szypułek i przecięte na równe części - obsypujemy kisielem w proszku, mieszamy tak by proszek pokrywał truskawki i wykładamy je na ciasto.

Pieczemy w 180 stopniach, do tak zwanego suchego patyczka.

Słono

Obwarzanki

18:29:00
By Sezony
4 Comments

Kto z Was nie jadł obwarzanków, no kto? Będąc w Krakowie nie sposób nie trafić na charakterystyczny niebieski wózeczek pełen obwarzanków (wiedzieliście że jest ich około 180?).

Bajgiel czy obwarzanek?

Każdy z tych dwóch wypieków posiada charakterystyczną dziurkę, jednak nie spotkacie się z bajglem w Krakowie, więc na czym polega fenomen? Pierwsze wzmianki o obwarzanku pochodzą z dworu Władysława Jagiełły, który kupował obwarzanki na dwór królewski. W tych czasach obwarzanki wypiekane były jedynie przez uprawnionych do tego piekarzy w okresie wielkiego postu. Od wieków krakowscy piekarze strzegą receptury nakładając uprawnienia do wypiekania ich odpowiednim, wtedy, cechom, dziś firmom.

Dawniej jedyna różnica pomiędzy bajglem a obwarzankiem była jedynie czysto lingwistyczna. Bajgiel to inaczej obwarzanek lecz w języku jidysz. Dziś jednak teraz różnica jest zasadnicza, po pierwsze:

1) słowo "obwarzanek" pochodzi od metody jego wyrobu czyli obwarzania ciasta w gorącej wodzie,

2) obwarzanki są większe i cięższe od bajgli. Jak podano we wniosku o zastrzeżenie nazwy: średnica pierścienia to 12-17 cm., waga do 200 g., a grubość 3-4 cm.

3) obwarzanki mają słodkawy smak, to dzięki obwarzaniu w delikatnie słodkiej wodzie

4) z bajgla przedwszystkim robi się kanapki przekrawając go na pól. Obwarzanki się gryzie lub poskubuje odrywając jego kolejne części. Ja jednak mam słabość do obwarzanków posmarowanych masłem, a często widzę też w krakowskich knajpach wykorzystanie ich na bajglowy-kanapkowy sposób.

5) obwarzanek powstaje z dwóch wałeczków ciasta, bajgiel z jednej.

Po tym historyczno-technicznym wstępnie myślę że mogę przejść do przepisu, który dopracowywałam przez kilka lat, został zaakceptowany przez rodowitego Krakusa. Zaproście do domu odrobinę krakowskiej kuchni :)

Przepis

Przed upieczeniem, niestety upieczone wciągamy jeszcze ciepłe :)

Składniki na około 9 obwarzanków:

500 g mąki pszennej
1 szklanka letniej wody
30 g świeżych drożdży
1/2 łyżeczki soli
1 łyżeczka cukru
do posypania: mak/sól gruboziarnista

W szklance letniej wody rozpuścić drożdże i odczekać aż zaczną pracować (pojawi się piana). Mąkę przesiać i wymieszać na sucho z solą i cukrem. Dodać drożdże i zagnieść gładkie ciasto. Odstawić do wyrośnięcia. Po tym czasie uformować obwarzanki: dwa równej grubości i długości wałki skręcić ze sobą i połączyć końce. Odstawić je na 20 minut do wyrośnięcia. W tym czasie zagotować wodę, w szerokim garnku tak by obwarzanki swobodnie w nim pływały, z cukrem (1 łyżeczka). Wyrośnięte obwarzanki obwarzać w wodzie z jednej i drugiej strony dopóki nie wypłyną na powierzchnie (ok. 5 sekund). Po obwarzeniu posypujemy ulubionymi dodatkami, u nas to zdecydowanie sól morska, gruboziarnista. Piec 15 minut w 150-160 stopniach, najlepiej na papierze do pieczenia tak by nie przywarły do blachy.

Dla zainteresowanych artykuł: http://www.wsj.com/articles/SB10001424052748703794104575545843564259642

Słono

Pierogi z kaszą gryczaną, grzybami i mięsem

16:46:00
By Sezony
1 Comments

Podróże

Wilno III | Od kuchni

14:58:00
By Sezony
0 Comments

Przed Wami Wilno z najsmaczniejszej jego strony. W tej podróży postawiliśmy na lokalny street food i przysmaki z których słynie Litwa a są może nieco mniej znane. W każdej knajpce królowały cepeliny i chłodnik litewski, w sklepach kindziuk i dziugas. My tak jak w każdej podróży zdecydowaliśmy się na opcję poznania wielu różnych smaków, których nie ma w Polsce, tak więc zrezygnowaliśmy z piwa, cepelinów (które pod nazwą kartaczy zrobiła dla nas znajoma z Białegostoku i były przepyszne) oraz kindziuka który bez problemu można kupić u nas. Ciężko było znaleźć kibiny, czyli pieczone pierogi z ciasta pół kruchego, pół drożdżowego wypełnionego farszem z baraniny i ogroomnej ilości cebuli ale o tym niżej. Zapraszam :)

Tak właśnie wygląda śniadanie jeśli jest się w Wilnie skoro świt i nigdzie ale to nigdzie nie można znaleźć pieczywa.

Kwas- bo to głównie on kojarzy nam się z Litwą, jest wspaniały. Całkiem inny niż u nas, według mnie delikatniejszy i przedewszystkim nie jest napojem o smaku kwasu chlebowego.

Pewnie zastanawiacie się czym są te paczuszki wyglądające jak batoniki? Przeczytałam o nich przed wyjazdem do Wilna. Są to surelio/surelis. Coś na wzór serka homogenizowanego, oblanego cieniutką warstwą czekolady. Wybór smaków jest przeeogromny, my najpierw spróbowaliśmy truskawki i wanilii. Mi bardziej posmakowała truskawka. Ceny wachają się od 0,11 w górę. Znajdziecie je w lodówkach obok nabiału.

Z turystów niewiele osób ma pojęcie o ich istnieniu, jednak "lokalsi" biorą je garściami. I wcale się temu nie dziwimy, są niesamowicie pyszne!

Ciekawostka: Po naszym powrocie z Wilna pojawiła się w telewizji reklama takich właśnie batoników, produkuje je litewska firma znana z jogurtów Vilvi, szukajcie ich na półkach w polskich sklepach, my równiez polujemy!

Tak surelio wyglądają w środku, tutaj akurat truskawka.

Problem w tym jest jedynie taki że są bardzo, ale to bardzo delikatne i przez to nie mogliśmy ich zawieźc naszym bliskim, z pewnościa nie przetrwały by kilkunastogodzinnej podróży bo ledwo przetrwały przeniesienie ich ze sklepu na ławeczke gdzie chcieliśmy je skonsumować...

Hala targowa w Wilnie to miejsce, które na pewno warto dowiedzić. My byliśmy w takiej porze że wszyscy wystawcy dopiero wykładali swoje towary. W hali znajdziecie wszystko: od butów i kurtek, po owoce warzywa poprzez mięsa, francuskie bagietki oraz litewski chleb.

Ciężko było nam zostawić surelio więc na koniec podróży kupiliśmy jeszcze troche by pochłonąć je na miejscu. Wybór padł na oryginalne surelio z makiem. Było naprawdę bardzo dobre, z jednej strony miękkie, z drugiej chrupiące i w sam raz słodkie. Idealne :) Opakowanie sugerowało nam smak jabłka lub mięty, jednak po wczytaniu się, i nie, nie potrafię litewskiego, odnalazłam polskie napisy :D okazało się że to mak. Bardzo przyjemny smak :)

I teraz hit naszej podróży czyli kibiny. K. czekał na nie najbardziej, pamiętając je z poprzedniej wizyty w Wilnie. Liczyłam na to że kibiny będzie można kupić dosłownie na każdym rogu tak jak nasze obwarzanki, zawiodłam się gdyż podczas wędrowania po centrum Wilna natknęliśmy się dokładnie na jeden sklepik z nimi, później natrafiliśmy na market w którym można było dostać te z baraniną i na nie właśnie postawiliśmy. Dojście do tego z czym są zajęło nam chwilę, w ruch poszedł tez słownik, ale udało się! Usiedliśmy na najbliższym murku i pochłonęliśmy je w całości, były podgrzewane na miejscu. Niesamowity smak, ogromna ilość cebuli i idealne ciasto. Jeśli ktoś ma sprawdzony przepis na nie to chętnie przyjmę! :)

W sprzedażdy jest mnóstwo rodzajów kibin: z

baraniną, z kurczakiem, ze szpinakiem i fetą, z rabarbarem, z warzywami, z wiśniami. Każdy znajdzie coś dla siebie :)

Ceny zaczynają się od 0,86 euro

Coś co nas rozśmieszyło niesamowicie i chociaż wiem że to idiotyczne i bardzo dziecinne śmiać się z innego języka ale batoniki o nazwie Pupa są hitem naszej wycieczki i nawet przywieźliśmy je ze sobą do Polski dla rodziny.

Sa to batoniki lub cukierki sprzedawane na wagę, o bardzo słodkim, delikatnie truflowym nadzieniu o smaku kawy oblane cienką warstwą czekolady. Mi w smaku przypominają słowackie "kavienky", czyli smak kawy jest ledwie wyczuwalny, warto spróbować :)

I ostatni smakołyk to czeburek. Myśląc że można zjeśc go na zimno podreptaliśmy do przemiłej straszej Pani, która sprzedawała je w budce pod dworcem autobusowym. Okazalo się że Pani mówi łamaną polszczyzną i cierpliwie tłumaczyła nam co z czym jest. Zdecydowaliśmy się na czebureka z mięsem. Pani bez ogródek wrzuciła go do mikrofali w... worku foliowym i zaczęła go odgrzewać. Delikatnie przestraszeni czy worek się nie stopi czekaliśmy na dalszy rozwój wydarzeń. Po podgrzaniu Pani wyciągnęła go i zwinęła w rożek, cicho przy tym wspominając że ona nie umie go tak jeść. Dopiero po paru chwilach zrozumieliśmy że faktycznie nie jest to zbyt wygodne, zwłaszcza jeśli tak jak my znów jemy na murku. Ciasto parzyło w ręce, worek przeszkadzał w jedzeniu i tłuszcz skapywał nie tylko do woreczka ale i poza niego. Mimo wszystko warto było. Ciasto podobne jest do kibina, jednak jest bardzo cieniutkie i smażone a w środku wypełnione jest farszem podobnym do nadzienia kibina. Mi przypominały węgierskie langosze :)

Podróże

Wilno II

20:03:00
By Sezony
0 Comments

Spojrzenie w dół na schodki prowadzące na Górę Trzykrzyską

Podziwiając przepiękny park o wdzięcznej nazwie Bernardinų sodas zbieraliśmy siły na dalsza drogę, czyli wspinaczkę na Górę Trzykrzyską. Wejście od strony tego parku prowadzi ostro w górę bo stopniach z drewienek, które w pewnych momentach są urwane, lub przekrzywione. Przy tym podejściu można nieźle się zmęczyć jednak szybko zdobywamy wysokość i piękne widoki na całe miasto. Na szczycie góry zrobiliśmy oczywiście krótką przerwę na kwas chlebowy (obowiązkowo!) oraz coś do przegryzienia. Schodząc w dół zauważyliśmy ukryty między drzewami amfiteatr na którym kilka osób ćwiczyło tai-chi (tak to wyglądało). Korzystając z ciszy i mnóstwa ławek tylko dla nas, postanowiliśmy być dwuosobową widownią i nieco rozciągnąć kości w tym przyjemnym otoczeniu.

Podejście pod Basztę Giedymina

Następnym punktem naszej wycieczki była oczywiście Baszta Giedymina. Do tej z kolei prowadzi równie strome ale kamieniste podejście. Jeśli jednak jesteście leniuchami dostępna jest kolejka która zawiezie Was na wzgórze w około pół minuty. To pół minuty Waszego życia będzie kosztować 2 euro jeśli jesteście dorośli, a dzieci 1 euro. Myśląc że podobne widoki są spod Baszty Giedymina co ze szczytu Góry Trzykrzyskiej będziecie w błędzie. W przypadku tego pierwszego ukazuje się nam nie tylko widok starego miasta, z pięknymi rudymi dachami, ale także nowego miasta, pełnego wieżowców i bloków. Warto więc wysilić mięśnie i odwiedzić oba punkty widokowe.

Po zejściu ze wzgórza Giedymina, Waszym oczom ukaże się ogrooomny plac (Katedros aikste) i jeszcze bardziej monumentalna katedra wileńska. Ogromne kolumny oraz rzeźby potrafią wywrzeć niesamowite wrażenie. Naszym zdaniem wnętrze katedry aż tak nie zachwyca, ale to już kwestia gustu prawdopodobnie ;)

Dokładnie po wyjścu z katedry rozciąga się przed nami główna i najbardziej wystawna ulica Wilna: Giedimino. Mieszczą się tam wszystkie modne sklepy, butiki oraz restauracyjki. Kiedy traficie, tak jak my, na godzinę w której skończyła się msza w pobliskiej katedrze możecie być pewni że natraficie na spory tłum. Warto jednak zatrzymać się na chwilkę przy wejściu do Narodowego Teatru Litewskiego, którego wejście zachwyca piękną, złotą rzeźbą. Daliśmy sie ponieść tą ulicą i przewędrowaliśmy prawie na sam jej koniec. Z każdym krokiem dalej, na ulicy robiło się coraz bardziej pusto.

Wejście do Teatru Narodowego

Miejscem które koniecznie chciałam odwiedzić było Użupio. Republika Artystów. Kojarzyłam to miejsce z czymś na wzór krakowskiego Kazimierza i niestety bardzo się zawiodłam... Nie było ani sztuki, ani kolorów. A dużo plakatów, które nie miały w sobie nic ze streetartu, a jedynie nieporządek i ogromne zaniedbanie. Czym prędzej opuściliśmy ten teren i daliśmy się ponieść błądzeniu po wileńskich uliczkach w okół rynku i nie tylko.

Odczucia nasze są bardzo mieszane. Z jednej strony piękne stare miasto, dużo polskich akcentów, ale również dużo nardowych litewskich, piękne restauracyjki, uśmiechnięci ludzie. Z drugiej strony, wystarczy wyjść odrobinę poza główny szlak turystyczny a natrafimy na niedoróbki, sterty śmieci i nieznanego pochodzenia plamy na ulicach. Zdajemy sobię sprawę że tak jest w każdym dużym mieście jednak kiedy wracaliśmy do Polski zatrzymaliśmy się na parę godzin w Warszawie (której jak wiecie Kraków nie darzy dużą sympatią). Jednak tam zauważyliśmy jak bardzo u nas wszystko jest zadbane, dopięte na ostatni guzik. Wilno wygląda jakby nikt nie starał się o jego wygląd, o poczucie estetyki wśród turystów. A może my trafiliśmy na taki czas?

Z ciekawostek:

W Wilnie ciężko znaleźć "normalne" godziny otwarć i zamknięć sklepów. Wszystkie dni tygodnia przedstawione są w formie cyfr rzymskich, lub lepiej w postaci kwadracików, co widzicie na zdjęciu.
Po drugie, nie wiem czy tylko ja miałam takie wrażenie ale na ulicach Wilna częściej słychać język rosyjski niż litewski, a szkoda bo liczyłam że usłyszę co nieco w tym języku.

Następny wpis dotyczyć będzie tego co jedliśmy w Wilnie i tym samym zakończę wspominki z Litwy :)

Widok spod Baszty Giedymina

Plac przed Katedrą Wileńską

Grzaniec jabłkowy, bezalkoholowy

Pancakes

Składniki (10 sztuk)

Sernik ze śliwkami i czekoladą

Budapeszt w 3 dni

I dzień

II dzień

III dzień

Brownie butter cake | Ciasto czekoladowo maślane

Składniki:

Brownie:

Ciasto maślane:

Lody o smaku chałwy słonecznikowej | bez jajek | bez maszyny do lodów

Składniki:

Jagodowo-kokosowy sernik na zimno

Składniki:

Masa:

Spód:

Panna cotta z sosem karmelowym

Składniki:

Wykonanie:

Chałwa słonecznikowa z miodem

Składniki:

Jogurtowe ciasto z truskawkami

Obwarzanki

Bajgiel czy obwarzanek?

Przepis

Pierogi z kaszą gryczaną, grzybami i mięsem

Wilno III | Od kuchni

Wilno II

Sezony na Facebooku

Popularne posty

Czego szukasz?

Pytajcie i rozwiewajcie wątpliwości :)

Archiwum Bloga

Bądź na bieżąco