Sezony

Pierogi z kaszą gryczaną, grzybami i mięsem

16:46:00
By Sezony
1 Comments

Wilno III | Od kuchni

14:58:00
By Sezony
0 Comments

Przed Wami Wilno z najsmaczniejszej jego strony. W tej podróży postawiliśmy na lokalny street food i przysmaki z których słynie Litwa a są może nieco mniej znane. W każdej knajpce królowały cepeliny i chłodnik litewski, w sklepach kindziuk i dziugas. My tak jak w każdej podróży zdecydowaliśmy się na opcję poznania wielu różnych smaków, których nie ma w Polsce, tak więc zrezygnowaliśmy z piwa, cepelinów (które pod nazwą kartaczy zrobiła dla nas znajoma z Białegostoku i były przepyszne) oraz kindziuka który bez problemu można kupić u nas. Ciężko było znaleźć kibiny, czyli pieczone pierogi z ciasta pół kruchego, pół drożdżowego wypełnionego farszem z baraniny i ogroomnej ilości cebuli ale o tym niżej. Zapraszam :)

Tak właśnie wygląda śniadanie jeśli jest się w Wilnie skoro świt i nigdzie ale to nigdzie nie można znaleźć pieczywa.

Kwas- bo to głównie on kojarzy nam się z Litwą, jest wspaniały. Całkiem inny niż u nas, według mnie delikatniejszy i przedewszystkim nie jest napojem o smaku kwasu chlebowego.

Pewnie zastanawiacie się czym są te paczuszki wyglądające jak batoniki? Przeczytałam o nich przed wyjazdem do Wilna. Są to surelio/surelis. Coś na wzór serka homogenizowanego, oblanego cieniutką warstwą czekolady. Wybór smaków jest przeeogromny, my najpierw spróbowaliśmy truskawki i wanilii. Mi bardziej posmakowała truskawka. Ceny wachają się od 0,11 w górę. Znajdziecie je w lodówkach obok nabiału.

Z turystów niewiele osób ma pojęcie o ich istnieniu, jednak "lokalsi" biorą je garściami. I wcale się temu nie dziwimy, są niesamowicie pyszne!

Ciekawostka: Po naszym powrocie z Wilna pojawiła się w telewizji reklama takich właśnie batoników, produkuje je litewska firma znana z jogurtów Vilvi, szukajcie ich na półkach w polskich sklepach, my równiez polujemy!

Tak surelio wyglądają w środku, tutaj akurat truskawka.

Problem w tym jest jedynie taki że są bardzo, ale to bardzo delikatne i przez to nie mogliśmy ich zawieźc naszym bliskim, z pewnościa nie przetrwały by kilkunastogodzinnej podróży bo ledwo przetrwały przeniesienie ich ze sklepu na ławeczke gdzie chcieliśmy je skonsumować...

Hala targowa w Wilnie to miejsce, które na pewno warto dowiedzić. My byliśmy w takiej porze że wszyscy wystawcy dopiero wykładali swoje towary. W hali znajdziecie wszystko: od butów i kurtek, po owoce warzywa poprzez mięsa, francuskie bagietki oraz litewski chleb.

Ciężko było nam zostawić surelio więc na koniec podróży kupiliśmy jeszcze troche by pochłonąć je na miejscu. Wybór padł na oryginalne surelio z makiem. Było naprawdę bardzo dobre, z jednej strony miękkie, z drugiej chrupiące i w sam raz słodkie. Idealne :) Opakowanie sugerowało nam smak jabłka lub mięty, jednak po wczytaniu się, i nie, nie potrafię litewskiego, odnalazłam polskie napisy :D okazało się że to mak. Bardzo przyjemny smak :)

I teraz hit naszej podróży czyli kibiny. K. czekał na nie najbardziej, pamiętając je z poprzedniej wizyty w Wilnie. Liczyłam na to że kibiny będzie można kupić dosłownie na każdym rogu tak jak nasze obwarzanki, zawiodłam się gdyż podczas wędrowania po centrum Wilna natknęliśmy się dokładnie na jeden sklepik z nimi, później natrafiliśmy na market w którym można było dostać te z baraniną i na nie właśnie postawiliśmy. Dojście do tego z czym są zajęło nam chwilę, w ruch poszedł tez słownik, ale udało się! Usiedliśmy na najbliższym murku i pochłonęliśmy je w całości, były podgrzewane na miejscu. Niesamowity smak, ogromna ilość cebuli i idealne ciasto. Jeśli ktoś ma sprawdzony przepis na nie to chętnie przyjmę! :)

W sprzedażdy jest mnóstwo rodzajów kibin: z

baraniną, z kurczakiem, ze szpinakiem i fetą, z rabarbarem, z warzywami, z wiśniami. Każdy znajdzie coś dla siebie :)

Ceny zaczynają się od 0,86 euro

Coś co nas rozśmieszyło niesamowicie i chociaż wiem że to idiotyczne i bardzo dziecinne śmiać się z innego języka ale batoniki o nazwie Pupa są hitem naszej wycieczki i nawet przywieźliśmy je ze sobą do Polski dla rodziny.

Sa to batoniki lub cukierki sprzedawane na wagę, o bardzo słodkim, delikatnie truflowym nadzieniu o smaku kawy oblane cienką warstwą czekolady. Mi w smaku przypominają słowackie "kavienky", czyli smak kawy jest ledwie wyczuwalny, warto spróbować :)

I ostatni smakołyk to czeburek. Myśląc że można zjeśc go na zimno podreptaliśmy do przemiłej straszej Pani, która sprzedawała je w budce pod dworcem autobusowym. Okazalo się że Pani mówi łamaną polszczyzną i cierpliwie tłumaczyła nam co z czym jest. Zdecydowaliśmy się na czebureka z mięsem. Pani bez ogródek wrzuciła go do mikrofali w... worku foliowym i zaczęła go odgrzewać. Delikatnie przestraszeni czy worek się nie stopi czekaliśmy na dalszy rozwój wydarzeń. Po podgrzaniu Pani wyciągnęła go i zwinęła w rożek, cicho przy tym wspominając że ona nie umie go tak jeść. Dopiero po paru chwilach zrozumieliśmy że faktycznie nie jest to zbyt wygodne, zwłaszcza jeśli tak jak my znów jemy na murku. Ciasto parzyło w ręce, worek przeszkadzał w jedzeniu i tłuszcz skapywał nie tylko do woreczka ale i poza niego. Mimo wszystko warto było. Ciasto podobne jest do kibina, jednak jest bardzo cieniutkie i smażone a w środku wypełnione jest farszem podobnym do nadzienia kibina. Mi przypominały węgierskie langosze :)

Podróże

Wilno II

20:03:00
By Sezony
0 Comments

Spojrzenie w dół na schodki prowadzące na Górę Trzykrzyską

Podziwiając przepiękny park o wdzięcznej nazwie Bernardinų sodas zbieraliśmy siły na dalsza drogę, czyli wspinaczkę na Górę Trzykrzyską. Wejście od strony tego parku prowadzi ostro w górę bo stopniach z drewienek, które w pewnych momentach są urwane, lub przekrzywione. Przy tym podejściu można nieźle się zmęczyć jednak szybko zdobywamy wysokość i piękne widoki na całe miasto. Na szczycie góry zrobiliśmy oczywiście krótką przerwę na kwas chlebowy (obowiązkowo!) oraz coś do przegryzienia. Schodząc w dół zauważyliśmy ukryty między drzewami amfiteatr na którym kilka osób ćwiczyło tai-chi (tak to wyglądało). Korzystając z ciszy i mnóstwa ławek tylko dla nas, postanowiliśmy być dwuosobową widownią i nieco rozciągnąć kości w tym przyjemnym otoczeniu.

Podejście pod Basztę Giedymina

Następnym punktem naszej wycieczki była oczywiście Baszta Giedymina. Do tej z kolei prowadzi równie strome ale kamieniste podejście. Jeśli jednak jesteście leniuchami dostępna jest kolejka która zawiezie Was na wzgórze w około pół minuty. To pół minuty Waszego życia będzie kosztować 2 euro jeśli jesteście dorośli, a dzieci 1 euro. Myśląc że podobne widoki są spod Baszty Giedymina co ze szczytu Góry Trzykrzyskiej będziecie w błędzie. W przypadku tego pierwszego ukazuje się nam nie tylko widok starego miasta, z pięknymi rudymi dachami, ale także nowego miasta, pełnego wieżowców i bloków. Warto więc wysilić mięśnie i odwiedzić oba punkty widokowe.

Po zejściu ze wzgórza Giedymina, Waszym oczom ukaże się ogrooomny plac (Katedros aikste) i jeszcze bardziej monumentalna katedra wileńska. Ogromne kolumny oraz rzeźby potrafią wywrzeć niesamowite wrażenie. Naszym zdaniem wnętrze katedry aż tak nie zachwyca, ale to już kwestia gustu prawdopodobnie ;)

Dokładnie po wyjścu z katedry rozciąga się przed nami główna i najbardziej wystawna ulica Wilna: Giedimino. Mieszczą się tam wszystkie modne sklepy, butiki oraz restauracyjki. Kiedy traficie, tak jak my, na godzinę w której skończyła się msza w pobliskiej katedrze możecie być pewni że natraficie na spory tłum. Warto jednak zatrzymać się na chwilkę przy wejściu do Narodowego Teatru Litewskiego, którego wejście zachwyca piękną, złotą rzeźbą. Daliśmy sie ponieść tą ulicą i przewędrowaliśmy prawie na sam jej koniec. Z każdym krokiem dalej, na ulicy robiło się coraz bardziej pusto.

Wejście do Teatru Narodowego

Miejscem które koniecznie chciałam odwiedzić było Użupio. Republika Artystów. Kojarzyłam to miejsce z czymś na wzór krakowskiego Kazimierza i niestety bardzo się zawiodłam... Nie było ani sztuki, ani kolorów. A dużo plakatów, które nie miały w sobie nic ze streetartu, a jedynie nieporządek i ogromne zaniedbanie. Czym prędzej opuściliśmy ten teren i daliśmy się ponieść błądzeniu po wileńskich uliczkach w okół rynku i nie tylko.

Odczucia nasze są bardzo mieszane. Z jednej strony piękne stare miasto, dużo polskich akcentów, ale również dużo nardowych litewskich, piękne restauracyjki, uśmiechnięci ludzie. Z drugiej strony, wystarczy wyjść odrobinę poza główny szlak turystyczny a natrafimy na niedoróbki, sterty śmieci i nieznanego pochodzenia plamy na ulicach. Zdajemy sobię sprawę że tak jest w każdym dużym mieście jednak kiedy wracaliśmy do Polski zatrzymaliśmy się na parę godzin w Warszawie (której jak wiecie Kraków nie darzy dużą sympatią). Jednak tam zauważyliśmy jak bardzo u nas wszystko jest zadbane, dopięte na ostatni guzik. Wilno wygląda jakby nikt nie starał się o jego wygląd, o poczucie estetyki wśród turystów. A może my trafiliśmy na taki czas?

Z ciekawostek:

W Wilnie ciężko znaleźć "normalne" godziny otwarć i zamknięć sklepów. Wszystkie dni tygodnia przedstawione są w formie cyfr rzymskich, lub lepiej w postaci kwadracików, co widzicie na zdjęciu.
Po drugie, nie wiem czy tylko ja miałam takie wrażenie ale na ulicach Wilna częściej słychać język rosyjski niż litewski, a szkoda bo liczyłam że usłyszę co nieco w tym języku.

Następny wpis dotyczyć będzie tego co jedliśmy w Wilnie i tym samym zakończę wspominki z Litwy :)

Widok spod Baszty Giedymina

Plac przed Katedrą Wileńską

Podróże

Wilno I | krótko i intensywnie

11:37:00
By Sezony
6 Comments

To była nasza pierwsza podróż, pierwsza wspólna, do Wilna. Ja miałam pozytywne odczucia co do tego miasta, i takie same oczekiwania, K. za to miał dobre wspomnienia. I wydawać by się mogło że to wystarczy. Jak było? Czytajcie dalej...

Ostra brama

Na wyjazd decydowaliśmy sie dokładnie tydzień temu, a to wszystko dzięki tanim biletom na podróż właśnie do Wilna. Zgodnie stwierdziliśmy że takiej okazji przepuścić nie można, zwłaszcze że już od dłuższego czasu rozmyślałiśmy o wycieczce w tamte tereny. I tym sposobem o godzinie 8:30 rano wyjechaliśmy w kierunku Warszawy, by w niej o 15:00 przesiąść się do autokaru prosto do Wilna. Byśmy idealnie przygotowani, z jednym wyjątkiem. Nie mieliśmy noclegu. Na szybko próbowaliśmy załatwić coś z ludźmi z couchsurfingu ale przez nieporozumienie (w Wilnie są dwa dworce i w przypadku obu obok nich znajduje się duży budynek o nazwie Panorama...) wylądowaliśmy na całą noc na dworcu kolejowym w Wilnie. Myśleliśmy by pozwiedzać miasto nocą, jednak autokar pełen krzyczących ludzi (kibiców?) którzy byli wyraźnie agresywni skutecznie uziemił nas na ponad 5 godzin w, bądź co bądź pięknym budynku dworca, gdzie było i ciepło i w miarę bezpiecznie (wraz z dostępęm do wi-fi :) ). Po paru kryzysach fal snu nadszedł upragniony dzień - mogliśmy wyruszyć zwiedzać.

Idąc pustymi ulicami ciągle dziwiłam się że jest tak pusto, po czym reflektowałam się że przecież jest dopiero 6 rano. Po drodze mijaliśmy grupki wracających z imprez młodych ludzi (może gdybyśmy wyszli z dworca to trafilibyśmy na jakąs niezapomnianą impreze?). Mijaliśmy również sterty śmieci i zwróconą zawartość żołądków ludzi co skutecznie ostudziło nasz entuzjazm co do tego miasta...

Hala Targowa

Przeszliśmy rynkiem, ostrą bramą aż do hali targowej (Hales Turgus) gdzie właśnie rozkładali się sprzedawcy z wielkimi bochanami ciemnego chleba, słoninami, kindziukami i innymi specjałami, ale o tym w innym poście.

Bardzo miłe okazały się w hali targowej panie, które kiedy widziały że nie mieliśmy drobnych na automat do WC otworzyły nam drzwi swoim identyfikatorem. Już ciesząc się że zaznam ulgi, otworzyłam jedną kabinę a tam... dziura w ziemi, czyli toaleta na tak zwanego "małysza", ciśnienie skoczyło mi niesamowicie bo przecież jak tu się załatwić... Na szczeście drugi rząd toalet był już normalny. Zadowoleni ruszyliśmy w dalszą drogę. Po drodze zjedliśmy małe śniadanie (na jedzenie poświęcę całkiem osobny wpis, bo jest o czym napisać).

Odwiedziliśmy kilka pięknych uliczek, kilka razy myśląc że się zgubliśmy aż dotarliśmy do pięknego parku. A co było dalej napiszę już niedługo :)

Słodkości

Sernik z białą czekoladą z polewą z Nutelli, białej czekolady i wiórków koksowych

21:14:00
By Sezony
0 Comments

Pomiędzy kolejnymi projektami na uczelni, a pracą i innymi obowiązkami trzeba coś zjeść. A jak jeść to na bogato. W ostatnią sobotę kiedy miałam chwilę czasu, cały ten czas spędziłam w kuchni robiąc pizze i ten właśnie cudownej urody sernik, którego dwa ostatnie kawałki czekają jeszcze na jutro (próbujemy jak najdłużej raczyć się jego smakiem dlatego ostatnie kawałki jemy bardzo długo delektując się nim).

Sernik według mnie idealny, ponieważ łączy w sobie to co lubie najbardziej czyli miękką i delikatną masę serową z mnóóstwem rodzynek a na wierzchu krucha i słodka polewa z chrupiącymi wiórkami kokosowymi.

Może w najbliższy weekend znajdziecie chwilkę na przygotowanie go?

1 kg twarogu
1,5 łyżki mąki ziemniaczanej
3 łyżki kaszy manny
1 łyżeczka proszku do pieczenia
4 jajka
250 g cukru
200 g masła
1 stopiona w kąpieli wodnej biała czekolada
spora garść namoczonych wcześniej w wodzie rodzynek

Żółtka oddzielamy od białek, i ubijamy je z cukrem na puszytą i białą masę. Poźniej czas na produkty sypkie czyli mąkę, kaszę i proszek do pieczenia - dodajemy je małymi partiami do ubitych żółtek. Następnie znów małymi partiami dodajemy masło (ja kroję je w kosteczkę), roztopioną białą czekoladę i twaróg. Mieszamy dokładnie. Na samym końcu ubijamy białka ze szczyptą soli na sztywna pianę, którą dodajemy do masy twarogowej i delikatnie mieszamy drewnianą łyżką, tak by nie rozbić struktury białek. Na samym końcu dodaję rodzynki oprószone mąką.

Pieczemy w 175 stopniach przez około godzinę.

KOMENTARZ: Po wyjęciu sernik nie będzie zbity, nie przestraszcie się więc jeśli będzie zbyt miękki. Ustabilizuje się po całkowitym odparowaniu i ostygnięciu.

Polewa:

1 stopiona w kąpieli wodnej biała czekolada
5-6 łyżek wiórek kokosowych
5 łyżek Nutelli

Po roztopieniu białej czekolady (będzie się topić wolniej niż mleczna więc trzeba uważać by się nie przypaliła) dodajemy do niej wiórki i dokładnie mieszamy, następnie po łyżce Nutelli. Po każdym dodaniu Nutelli dokładnie mieszamy. Polewamy sernik dopiero gdy jest całkowicie zimny (najlepiej na drugi dzień) i wkładamy do lodówki na czas zastygnięcia.

KOMENTARZ: Dosyć ciężko się go kroi, (co widać na zdjęciu) polewa lubi się pokruszyć dlatego warto robić to dużym ostrym nożem i wprawnym ruchem :)

Lubicie serniki? To świetnie! Poniżej podaję link do sernika z rumowymi rodzynkami i pomarańczami :)

http://kolanomuchy.blogspot.com/2014/12/sernik-z-rumowymi-rodzynkami-i.html

Pierogi z kaszą gryczaną, grzybami i mięsem

Wilno III | Od kuchni

Wilno II

Wilno I | krótko i intensywnie

Sernik z białą czekoladą z polewą z Nutelli, białej czekolady i wiórków koksowych

Sezony na Facebooku

Popularne posty

Czego szukasz?

Pytajcie i rozwiewajcie wątpliwości :)

Archiwum Bloga

Bądź na bieżąco